Toruń, dnia 24 grudnia 2023 roku

ŻYCZENIA BISKUPA TORUŃSKIEGO WIESŁAWA ŚMIGLA NA BOŻE NARODZENIE A.D. 2023

Umiłowani Diecezjanie

okres Bożego Narodzenia jest przede wszystkim czasem ożywienia wiary w to, że Bóg z miłości do człowieka stał się jednym z nas. To również czas przebaczenia, pojednania i wzajemnej życzliwości. Czas podarowany nam przez Boga jest niepowtarzalny i zbyt cenny, aby marnować go na kłótnie, waśnie i podziały. Boże Narodzenie to również okres nadziei i budzenia się do nowego życia, wychodzenia z ciemności do światła, z niewoli grzechu do blasku wolności. Światło jest niezbędne do życia. W świetle lepiej widać drogę, którą mamy kroczyć oraz łatwiej odnaleźć swoje miejsce w Kościele.

Tegoroczny program duszpasterski zachęca nas do uczestnictwa we wspólnocie Kościoła. Jak zrealizować to zadanie? Jedni podejmą wielki trud niczym Mędrcy ze Wschodu i porzucą wygodne życie, by służyć Jezusowi ukrytemu w bezbronnych, samotnych i najbardziej potrzebujących pomocy.  Inni będą krzątać się wokół codziennych spraw, sumiennie wypełniając swoje obowiązki niczym Maryja z Józefem w betlejemskiej grocie. Ktoś jeszcze, jak pasterze, zerwie się w nocy, by uwielbiać Boga i mówić o Nim wszystkim, których spotka. Jeszcze ktoś inny odkryje parafię jako rodzinę rodzin i zaangażuje się w jej życie. Różne zadania, ale cel ten sam i droga, choć dla każdego nieco inna, to jednak wspólna poprzez obecność Chrystusa.

Tego pełnego miłości i zawierzenia kroczenia drogą ku niebu uczył nas św. Jan Paweł II, kiedy 25 lat temu odwiedził naszą diecezję. Wyniósł na ołtarze ks. Stefana Wincentego Frelichowskiego i z mocą przypomniał, że pokój jest możliwy, ale z Bogiem w sercu, ponieważ wówczas będziemy potrafili razem z Nim burzyć mury uprzedzeń i wrogości między ludźmi.

Odwagi wiary i miłości uczy nas błogosławiona rodzina Ulmów, która swoją codzienność naznaczyła słowem Bożym, zwłaszcza Ewangelią o miłosiernym Samarytaninie i mimo własnych trudności dała schronienie potrzebującym, a ostatecznie złożyła w ofierze swoje życie. Ich postawa pokazuje, że wierność w rzeczach małych prowadzi do mężnego realizowania wielkich dzieł Bożych.

Każdy z nas szuka własnej drogi realizowania chrześcijańskiego powołania do świętości. Nie można jednak tej drogi pokonać w pojedynkę – potrzeba drugiego człowieka czy to w rodzinie, parafii, miejscu pracy, czy w zgromadzeniu zakonnym. Życzę Wam, drodzy Diecezjanie, żywej wiary, zdrowia, wzajemnego szacunku, sił do pokonywania problemów oraz uczestnictwa we wspólnocie Kościoła. Niech pielęgnowanie życia sakramentalnego i częsta lektura Pisma Świętego prowadzą Was do jeszcze większej miłości względem Boga i ludzi oraz staną się źródłem pokoju, którego tak bardzo pragnie współczesny świat, współczesna rodzina i każdy z nas.

Z pamięcią w modlitwie i błogosławieństwem
Wasz biskup Wiesław

Toruń, Boże Narodzenie 2023


Toruń, dnia 8 kwietnia 2023 roku

ŻYCZENIA WIELKANOCNE BISKUPA WIESŁAWA ŚMIGLA

Umiłowani w Chrystusie Panu diecezjanie!

Święta Zmartwychwstania Pańskiego to czas, w którym na nowo odkrywamy Bożą miłość, gotową nawet na śmierć, aby w ten sposób ocalić człowieka zagubionego, sponiewieranego i zranionego przez grzech. To czas, w którym Chrystus – prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek – rozrywa kajdany grzechu i prowadzi nas zwycięsko ku życiu, które trwa wiecznie. Wszystko, czego pragniemy, rozdaje obficie. Wystarczy zbliżyć się do Niego, by jak Jan spocząć na Jego piersi, jak Piotr zapłakać nad swoim grzechem i spojrzeć w Jego oczy, jak Maria Magdalena trwać przy Nim, nawet gdy wszystko zdaje się być pozbawione nadziei oraz jak Tomasz, mimo wątpliwości, zanurzyć się w ranach Mistrza i powiedzieć: „Pan mój i Bóg mój” (J 20, 28). Taki jest Kościół: poraniony przez grzech i podnoszący się dzięki łasce Zmartwychwstałego. Ta łaska płynie z sakramentów, jest umacniana przez słowo Boże i rozlewa się we wspólnocie wiary, nadziei i miłości.

Doświadczenie Kościoła Chrystusowego jest bliskie ludziom wszystkich czasów, dlatego chcemy na nowo odkryć, że Kościół to wspólnota świętych grzeszników, którzy uwierzyli, że świętość jest możliwa dzięki łasce Boga.

Takiej postawy uczył nas św. Jan Paweł II, kiedy podczas inauguracji swojego pontyfikatu wołał: „Nie lękajcie się! Otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi!”; kiedy na toruńskim lotnisku przypomniał, że pokój między ludźmi jest możliwy, jeśli najpierw wpuścimy do naszych serc Chrystusa – Księcia Pokoju; kiedy przebaczał swojemu oprawcy i kiedy pochylał się nad cierpieniem niewinnych i sam dał świadectwo przyjmowania cierpienia.

Uczył tego bł. Stefan Wincenty Frelichowski, który troszczył się o duchowy rozwój dzieci i młodzieży i w obozowym piekle zabiegał, by nie zabrakło Eucharystii, śpieszył do chorych na tyfus, by jednać ich z Bogiem i wlewać w ich serca nadzieję.

Uczyła tego bł. Maria Karłowska, która jak Dobry Pasterz wychodziła na peryferie miast, by szukać poranionych i zagubionych kobiet i nieść im przesłanie miłości silniejszej niż grzech.

Uczyła tego także wielodzietna i szlachetna rodzina Ulmów z Markowej, udzielając pomocy Żydom i doskonale wypełniając przykazanie miłości Boga i bliźniego, aż do męczeńskiej śmierci.

Taki jest Kościół, który zbudował Chrystus, a „bramy piekielne go nie przemogą” (Mt 16, 18).

Życzę, byśmy na nowo zachwycili się Kościołem, w którym nie tylko obecny jest zmartwychwstały Pan, ale z którym Jezus Chrystus się utożsamia (por. Dz 9, 4-5).

Niech Święta Paschalne będą okazją do odkrycia na nowo tej życiodajnej łaski, jaką Bóg złożył w ręce grzeszników, czyniąc ich Kościołem – wspólnotą Jego dzieci. Bóg niech Wam udzieli pełni radości i pokoju w wierze, abyście mocą Ducha Świętego byli bogaci w nadzieję (Rz 15, 13).

Z serca błogosławię i zapewniam o modlitwie
Wasz biskup Wiesław

Toruń, Wielkanoc 2023


Toruń, dnia 23 grudnia 2022 roku

ŻYCZENIA BISKUPA TORUŃSKIEGO WIESŁAWA ŚMIGLA NA ŚWIETA BOŻEGO NARODZENIA A.D. 2022

Drodzy diecezjanie! Umiłowani w Chrystusie siostry i bracia!

Historia zapisana na kartach Ewangelii przepełniona jest nadzieją, że można pokonać wszelkie trudności. Ludzie pogrążeni w ciemnościach grzechu oczekiwali cudownej interwencji Boga, który przywróci utraconą jedność i przyniesie pokój. Mesjasz był nadzieją ludzkości oraz marzeniem młodej dziewczyny z Nazaretu, ciężko pracującego cieśli, prostych pasterzy i uczonych mędrców, starca zanurzonego w modlitwie i wdowy służącej Bogu. Historia narodzin Jezusa to marzenie, które się zrealizowało.

Żyjemy w niespokojnym czasie. Za wschodnią granicą szaleje okrutna wojna, niszczone są autorytety i coraz trudniej o zgodę w naszym otoczeniu. Jako ludzie wiary martwimy się o przyszłość młodego pokolenia, rodzin, Ojczyzny i Kościoła. Dlatego wciąż aktualne jest wołanie: Panie, Boże nasz, przyjdź, aby nas uwolnić (por. Ps 80). Ta prośba została wysłuchana i spełniona w dniu Bożego Narodzenia.

Jezus urodził się w zwyczajnej rodzinie. Aby Go zobaczyć i przyjąć Jego pokój, trzeba podjąć wysiłek i ruszyć w drogę, uwierzyć i pokochać. Droga, którą trzeba pokonać, dla jednych wydaje się krótka, jak dla pasterzy, dla innych zdaje się być bardzo długa i trudna, jak dla Mędrców ze Wschodu. Jednak każdy człowiek dobrej woli może podjąć wysiłek, aby spotkać Boga, który nadaje sens ludzkiemu życiu. Żeby nam pomóc, Bóg posyła do nas zwiastunów Dobrej Nowiny. Pasterzom posłał aniołów, mędrcom ukazał gwiazdę na niebie, a kiedy podjęli trud i spotkali Jezusa, posłał także ich, by opowiadali wszystkim o nadziei, która przyszła na świat.

Przy betlejemskim żłóbku jest miejsce dla każdego! Wobec Bożego Narodzenia traci siłę to, co dzieli i wprowadza niechęć, a znaczenia nabiera miłość, która przybliża i łączy. Upragniony pokój też staje się bliski, ale trzeba wyruszyć w drogę, zbliżyć się do żłóbka i przyjąć Boga do swojego życia. Doświadczenie czułej miłości Boga sprawia, że nie możemy zatrzymać jej dla siebie i stajemy się zwiastunami pokoju.
W obliczu wojny okazało się, że wielu spośród nas pomogło potrzebującym i przyjęło uchodźców. Za tę postawę bardzo serdecznie dziękuję oraz proszę o cierpliwość i wytrwałość w czynieniu dobra!

Rozpoczęliśmy nowy rok liturgiczny pod hasłem Wierzę w Kościół Chrystusowy. Proszę Boga, abyśmy wszyscy utwierdzili się w przekonaniu, że w Kościele żyje i działa Chrystus. Modlę się o to i tego życzę, aby każdy z nas był wierny swojemu powołaniu oraz odważnie i mądrze wskazywał drogę do Jezusa. Niech Kościół będzie dla nas przyjaznym domem, w którym Chrystus jest nie tylko przechowywany jak skarb, ale jest dzielony jak pokarm, by nikt nie był głodny, nie zasłabł w drodze i aby nikt nie utracił nadziei.

Z okazji Świąt Bożego Narodzenia życzę żywej wiary, nadziei, miłości, zdrowia, odpoczynku, rodzinnego ciepła i pokoju serca. Niech Boże Dziecię obdarzy pokojem i niech udzieli swojej łaski!

Zapewniam o pamięci w modlitwie i z serca błogosławię.
Wasz biskup Wiesław

Toruń, Boże Narodzenie 2022


Toruń, dnia 16 kwietnia 2022 roku

ŻYCZENIA WIELKANOCNE BISKUPA WIESŁAWA ŚMIGLA

Umiłowani w Chrystusie siostry i bracia!

Jezus Chrystus, świadomy zagrożeń i lęków, które będą przeżywać Apostołowie i uczniowie, przekazał im dar pokoju. W czasie Ostatniej Wieczerzy powiedział: „Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję” (J 14,27). Pierwszym darem Zmartwychwstałego również był pokój, kiedy po przyjściu do Apostołów zamkniętych w wieczerniku Pan aż trzykrotnie wypowiedział do nich słowa: „Pokój wam” (por. J 20,19.21.26). W tegoroczne święta Jezus Chrystus Zmartwychwstały wkracza w naszą niespokojną rzeczywistość; przychodzi do naszej diecezji, naszych parafii i rodzin. Spotyka się z nami i mówi: „Pokój wam, niech się nie trwoży serce wasze ani się lęka”! W dobie okrutnej wojny i niepewnego jutra bardzo potrzeba pokoju serca, który pochodzi od Boga i jest w stanie przezwyciężyć wszelkie zło.

Drodzy diecezjanie!

Korzystając z okazji, wyrażam wdzięczność za Waszą wielkoduszną pomoc udzieloną uchodźcom z Ukrainy! Chociaż w niektórych sprawach trudno nam sprostać wymaganiom Bożej nauki, to jednak wciąż jesteśmy wrażliwi na ludzka krzywdę i biedę oraz mamy odwagę, aby wspierać potrzebujących. Przykazanie miłości Boga i bliźniego jest nam bliskie. Dziękuję Diecezjalnej Caritas, parafiom, duchownym, klerykom, osobom konsekrowanym oraz wszystkim świeckim! Bóg zapłać za chrześcijańską postawę! Jestem przekonany, że kto pomaga bezbronnym i poranionym, tego Bóg również nie zostawi w potrzebie.

Na Święta Zmartwychwstania i okres wielkanocny przekazuję najserdeczniejsze życzenia! Niech Zmartwychwstały Chrystus obdarzy radością serca, zdrowiem duszy i ciała. Niech podniesie na duchu, doda sił oraz wzmocni miłość! „A Bóg niech Wam udzieli pełni radości i pokoju w wierze, abyście mocą Ducha Świętego byli bogaci w nadzieję” (Rz 15, 13).

Z serdecznymi życzeniami, modlitwą i błogosławieństwem,
Wasz biskup Wiesław

Toruń, Wielkanoc 2022


Toruń, dnia 23 grudnia 2021 roku

ŻYCZENIA BISKUPA TORUŃSKIEGO WIESŁAWA ŚMIGLA NA ŚWIETA BOŻEGO NARODZENIA A.D. 2021

Umiłowani w Chrystusie diecezjanie!

Słowa aniołów skierowane do pasterzy wyjaśniają znaczenie narodzin Jezusa. Niebo zbliżyło się do ziemi, a Dzieciątko Jezus objawiło chwałę Bożą oraz przyniosło dar pokoju. Śpiew aniołów zwiastujących pasterzom narodziny Zbawiciela rozbrzmiewa w tegoroczne święta ze zdwojoną mocą, ponieważ dzisiaj świat bardzo potrzebuje pokoju. Brakuje go w relacjach międzynarodowych i międzyludzkich. Nasza codzienność pełna jest niepokoju, szczególnie jeśli jest pozbawiona Boga.

Gdy ponad dwa tysiące lat temu świat pogrążony był w mroku, gdy ledwie tliło się światełko nadziei, wkroczył w historię Jezus Chrystus, jako małe i bezbronne Dziecko, aby pokazać, że to, co z pozoru małe, nieznaczące i słabe może rozpalić wielki ogień, który odmieni świat. Gdy przyszedł na świat w betlejemskiej grocie nie dzielił ludzi na dobrych i złych, na bogatych i biednych, na wielkich i małych. Przyszedł do każdego: do pasterzy i uczonych, do Heroda i Mędrców ze Wschodu. Upodobał sobie w człowieku oraz przyniósł pokój! Wprawdzie nie każdy ten dar przyjął, ale ludzie, którzy go z wiarą przyjęli odkryli, że życie, choć nadal pełne trosk i zmagań staje się bogatsze i piękniejsze, bo pełne Boga!

Z okazji świąt narodzenia Chrystusa, który jest Księciem Pokoju życzę, by każdy z nas odnalazł pokój w swoim sercu, a wówczas będziemy w stanie odmieniać świat, w którym żyjemy. Świat naszych rodzin, miejsc pracy i nauki; świat życia politycznego i społecznego; świat naszych międzyludzkich relacji. Pokój jest możliwy, bo z Bogiem wszystko jest możliwe. Zaprośmy zatem małego Chrystusa do naszych serc i domów, i pozwólmy Mu rosnąć w nas, byśmy stali się ludźmi pokoju.

Dziękuję duszpasterzom, osobom konsekrowanym i wiernym świeckim za zaangażowanie w życie Kościoła i świadectwo wiary. Wdzięczność wyrażam wszystkim ludziom dobrej woli za wzajemną życzliwość i szacunek dla drugiego człowieka. Wszystkim życzę niezłomnej wiary, nadziei, zdrowia, rodzinnego ciepła i miłości!

Z modlitwą i pasterskim błogosławieństwem
Wasz biskup Wiesław

Toruń, Boże Narodzenie 2021


Toruń, 17 czerwca 2021 roku

DEKRET

W nawiązaniu do uchwały z 389. Zebrania Plenarnego Konferencji Episkopatu Polski, które odbyło się 11 i 12 czerwca 2021 roku w Kalwarii Zebrzydowskiej, z dniem 20 czerwca 2021 roku odwołuję udzieloną dyspensę od uczestnictwa we Mszy świętej niedzielnej oraz w święta nakazane.

bp Wiesław Śmigiel
Biskup Toruński


Toruń, dnia 25 kwietnia 2021 roku

LIST KSIĘDZA BISKUPA DO WIERNYCH W ZWIĄZKU Z ROZPOCZYNAJĄCĄ SIĘ
PEREGRYNACJĄ OBRAZU ŚWIĘTEJ RODZINY W DIECEZJI TORUŃSKIEJ

Drodzy Diecezjanie! Umiłowani w Chrystusie siostry i bracia!

Przeżywamy dziś niedzielę Dobrego Pasterza. W przeczytanej przed chwilą perykopie ewangelicznej usłyszeliśmy, że Pan Jezus jest dobrym pasterzem, który zna swoje owce i życie oddaje za nie (por. J 10, 11-14). Modlimy się o dobrych pasterzy, czyli o świętych kapłanów oraz o szlachetne i szczere nowe powołania do kapłaństwa oraz życia konsekrowanego.

W tym roku towarzyszy nam również w sposób szczególny modlitwa o dobrych ojców, którzy w rodzinach będą na wzór św. Józefa troskliwymi opiekunami wspólnoty domowej. Jezus Chrystus, dobry pasterz, uczy nas z miłością patrzeć na Kościół, parafie i rodziny. Dostrzegamy liczne problemy i trudności, które wymagają naszej odpowiedzi. Już przeszło rok dotkliwie przeżywamy pandemię oraz jej konsekwencje, które odczuwamy również w duszpasterstwie. Odpowiedzialność za zdrowie i życie wiernych oraz obostrzenia sanitarne spowodowały, że nie wszyscy mogli uczestniczyć we wspólnotowym życiu parafii. Szczególnie boleśnie przeżywamy brak możliwości udziału wszystkich, którzy tego pragną, w Eucharystii, która dla wierzących jest umocnieniem, lekarstwem i pokarmem na życie wieczne.

Jednak oprócz problemów zdrowotnych towarzyszą nam inne zagrożenia, przede wszystkim pandemia zła, która potrafi osłabić wiarę człowieka, a niekiedy prowadzi do nienawiści i śmierci duchowej. W tak trudnej sytuacji nie można być obojętnym, a tym bardziej trzeba wystrzegać się paraliżującego lęku i przygnębienia. Nie zapominajmy, że dobry pasterz jest zawsze blisko owiec, a najemnik, widząc zagrożenie, ucieka (por. J 10, 12).

Jasne wskazanie, jak należy postępować w trudnych sytuacjach, otrzymujemy od św. Pawła, który w Liście do Filipian zapisał: „Niech wasza łagodność będzie znana wszystkim ludziom…O nic się nie martwcie, lecz we wszystkim przedstawiajcie wasze prośby Bogu, modląc się i błagając z dziękczynieniem. A pokój Boży, który przewyższa wszelkie poznanie, będzie strzegł waszych serc i myśli w Chrystusie Jezusie” (Flp 4, 6-7). W tym kontekście wszystkie wyzwania i trudności, które obecnie przeżywamy, pragniemy przedstawić Bogu w modlitwie w czasie peregrynacji obrazu Świętej Rodziny, kaliskiej kopii, którą nazywamy często wizerunkiem św. Józefa. W ten sposób chcemy w diecezji toruńskiej, zgodnie z zaleceniem papieża Franciszka, uczcić św. Józefa i przeżyć Rok Rodziny Amoris laetitia.

Peregrynacja to przede wszystkim okazja do ożywienia życia religijnego w naszych parafiach i wspólnotach. Rozpocznie się ona w maju br. i będzie trwała, z przerwami, do czerwca przyszłego roku, kiedy w Rzymie odbędzie się Światowe Spotkanie Rodzin z Ojcem Świętym. Peregrynacja będzie przebiegała z zachowaniem zasad bezpieczeństwa oraz zgodnie z obowiązującymi w danym czasie przepisami państwowymi.

 Św. Józef został przez papieża Franciszka w liście apostolskim „Patris corde” nazwany ojcem pełnym wiary, odpowiedzialności i miłości, człowiekiem pracowitym, przyjmującym i skromnym. W trudnym czasie walki z pandemią szczególnie cenne są słowa Ojca Świętego, który wskazuje na św. Józefa jako na ojca z twórczą odwagą, ponieważ potrafił przezwyciężyć wszystkie trudności. Kiedy w Betlejem nie było miejsca dla Świętej Rodziny, troskliwy Józef sprawił, że prosta stajnia stała się gościnnym miejscem dla Syna Bożego (por. Łk 2, 6-7). W obliczu zagrożenia ze strony Heroda, który chciał zabić Jezusa, św. Józef, wrażliwy i otwarty na głos Boga, zorganizował ucieczkę. Takich przykładów odwagi, pomysłowości i elastyczności w życiu Świętej Rodziny jest znacznie więcej.

A czy w naszym życiu nie jest podobnie? Jak napisał papież Franciszek: „Także nasze życie czasem zdaje się być zdane na łaskę silnych, ale Ewangelia mówi nam, że Bóg zawsze potrafi ocalić to, co się liczy, pod warunkiem, że użyjemy tej samej twórczej odwagi, co cieśla z Nazaretu, który potrafi przekształcić problem w szansę, pokładając zawsze ufność w Opatrzność. Jeśli czasem Bóg zdaje się nam nie pomagać, nie oznacza to, że nas opuścił, ale że pokłada w nas ufność i w tym, co możemy zaplanować, wymyślić, znaleźć” (Patris corde, nr 5).

Dlatego pomimo trudności podejmujemy trud peregrynacji, której przede wszystkim będzie towarzyszyła modlitwa za małżeństwa i rodziny. Będzie to okazja, aby małżonkowie odkryli piękno i wielkość ich powołania i podzielili się radością miłości przeżywanej w rodzinie. Jest to również radość Kościoła, której najbardziej doświadczamy w parafiach i małych wspólnotach (por. Amoris laetitia, nr 1). Równocześnie jest to szansa, aby pomóc zagrożonym małżeństwom wrócić do pierwotnej miłości, a pozostałe uchronić od niebezpieczeństw. W czasie modlitwy przy obrazie Świętej Rodziny chcemy również pamiętać o związkach niesakramentalnych i przypomnieć im, że Bóg kocha wszystkich, także tych, którzy przeżywają życiowe trudności, a w parafii jest miejsce dla każdego, kto kieruje się wiarą w Boga.

Peregrynacja to także zachęta do modlitwy w intencji młodych, aby zrozumieli, że wbrew modzie muszą od siebie wymagać przede wszystkim wtedy, gdy chcą dojrzale przeżywać miłość. Gdy dominuje reklama dóbr materialnych, chcemy głosić orędzie, że miłość istnieje i że połączona z odpowiedzialnością jest nadzieją na budowanie świata bardziej ludzkiego.

Bardzo proszę duszpasterzy, osoby konsekrowane i wiernych świeckich o pomoc w organizacji i realizacji peregrynacji. Szczególnie proszę zaangażowanych w życie parafii, członków różnych wspólnot i grup, aby czas peregrynacji wykorzystali na ożywienie swojego charyzmatu i podzielenie się świadectwem wiary.

Niech towarzyszy nam modlitewne zaufanie Świętej Rodzinie. Jeżeli z powodu pandemii nie będziemy mogli licznie uczestniczyć w peregrynacji obrazu Świętej Rodziny w naszych świątyniach, to niech nawiedzenie będzie czasem modlitwy rodzinnej, dzięki której będziemy budować domowy Kościół.

Toruń, Niedziela Dobrego Pasterza 2021 r.

Z modlitwą i błogosławieństwem
Wasz biskup Wiesław


Toruń, dnia 16 października 2020 roku

KOMUNIKAT KSIĘDZA BISKUPA TORUŃSKIEGO

W związku z wprowadzeniem nowych obostrzeń sanitarnych, wynikających ze wzrostu zakażeń koronawirusem, biskup toruński Wiesław Śmigiel udziela dyspensy od uczestnictwa we Mszy św. w niedziele i święta.
Doświadczenie trwającej epidemii jest dla nas wszystkich niełatwe. Chcemy przeżywać je w duchu wiary, zaufania Bogu, solidarności i braterstwa, na miarę możliwości wspierając tych, którym jest teraz szczególnie trudno.
Wyrazem naszej miłości i wzajemnej odpowiedzialności są zasady bezpieczeństwa i higieny podejmowane zarówno przez wiernych, jak i duszpasterzy.
Odpowiadając na zachętę Przewodniczącego KEP, w związku z ograniczeniami dotyczącymi liczby uczestników zgromadzeń religijnych w tzw. strefie czerwonej i żółtej udzielam ogólnej dyspensy od obowiązku niedzielnego i świątecznego uczestnictwa we Mszy św. osobom przebywającym na terenie Diecezji Toruńskiej.
W związku z uroczystością Wszystkich Świętych i Dniem Zadusznym zachęcam wiernych do indywidualnego nawiedzania cmentarzy, rozkładając odwiedziny grobów swoich bliskich oraz modlitwę za zmarłych na całą „oktawę” Uroczystości.
W dniu 1 listopada trwajmy na modlitwie za zmarłych i uczestniczmy w Eucharystii w naszych świątyniach, przestrzegając obowiązujących zasad sanitarnych.

bp Wiesław Śmigiel
biskup toruński


Warszawa, dnia 16 października 2020 roku

KOMUNIKAT PRZEWODNICZĄCEGO KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI
WOBEC NOWYCH OBOSTRZEŃ SANITARNYCH PODCZAS ZGROMADZEŃ RELIGIJNYCH

Wobec zwiększającej się gwałtownie liczby zakażeń koronawirusem i nowych obostrzeń sanitarnych, dotyczących udziału wiernych w zgromadzeniach religijnych – 1 osoba na 4m2 w strefie żółtej i 1 osoba na 7m2 w strefie czerwonej – zwracam się do wszystkich wiernych z prośbą o przyjęcie ze zrozumieniem i cierpliwością nałożonych ograniczeń.

Aktualna sytuacja epidemiczna i nałożone restrykcje są trudne dla nas wszystkich, ale musimy pamiętać, że ich celem jest troska o życie i zdrowie nasze i naszych Rodaków.

Zachęcam księży biskupów, aby – w związku z ciągłym zagrożeniem życia i zdrowia wszystkich Polaków – udzielali stosownych dyspens od obowiązku uczestnictwa we Mszy Świętej w niedzielę i święta nakazane, na terenie swoich diecezji. Wiernym przypominam, że skorzystanie z dyspensy oznacza, iż nieobecność na Mszy Świętej nie jest grzechem.

W tych okolicznościach niech nam towarzyszy ufna modlitwa, zwłaszcza w intencji chorych oraz tych, którzy stracili swoich najbliższych. Pamiętajmy także o tych osobach, które poświęcają swoje życie i zdrowie w służbie społecznej – za pracowników służby zdrowia, służb mundurowych, w tym wojska, policji i straży pożarnej.

Ludzi młodych, zaangażowanych w duszpasterstwa parafialne i akademickie, proszę o bezpieczną pomoc osobom starszym i potrzebującym. Nie zapominajmy o tym, że zwykła rozmowa telefoniczna może dać pociechę i nadzieję.

Niech udział w Eucharystii, spowiedź, adoracja, modlitwa Słowem Bożym, również w ciągu tygodnia – z zachowaniem wszelkich wymogów bezpieczeństwa sanitarnego – staną się dla nas źródłem odwagi i duchowej siły.

Matce Bożej, Różańcowej Pani, powierzam moich współbraci w biskupstwie, kapłanów i osoby życia konsekrowanego oraz wszystkich wiernych, zapewniając o duchowej bliskości i modlitwie.

+ Stanisław Gądecki
Arcybiskup Metropolita Poznański
Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski


List pasterski Episkopatu Polski zapowiadający obchody XX Dnia Papieskiego

Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia!

Pan Bóg stworzył świat z miłości i troszczy się o niego nieustannie jak gospodarz o swoją winnicę (por. Iz 5, 1-2), a mimo to tym światem wstrząsają rozmaite dramaty i kryzysy. Niektóre z tych kryzysów są skutkiem ludzkiej słabości i grzechu, inne zaś mają przyczyny naturalne (por. Iz 5, 5-7). Dzisiaj jesteśmy właśnie świadkami takiej kryzysowej sytuacji, wskutek której cierpią setki tysięcy ludzi na całym świecie, którzy zachorowali na Covid 19, doświadczając niejednokrotnie niewyobrażalnej traumy. Wielu z nich przeżywało ostatnie chwile swego życia w ogromnym bólu i osamotnieniu. Współczujemy tym, którzy utracili swoich bliskich i przyjaciół lub też mierzą się ze skutkami poważnego kryzysu gospodarczego, lękając się o byt swoich rodzin.

W obliczu tych wstrząsających naszym życiem doświadczeń, człowiek stawia sobie zasadnicze pytania: na jakim fundamencie powinien oprzeć swoją egzystencję, aby była ona stabilna i trwała? Odpowiedź na to pytanie odnajdujemy w słowach dzisiejszej Ewangelii: „Czy nigdy nie czytaliście w Piśmie: Właśnie ten kamień, który odrzucili budujący, stał się głowicą węgła” (Mt 21, 42). Najpoważniejszym źródłem kryzysów w życiu człowieka, zarówno w wymiarze indywidualnym, jak i społecznym, jest odrzucenie Jezusa i Jego Ewangelii. Wyjście z tych kryzysów może dokonać się tylko przez całkowite zaufanie Chrystusowi i oparcie się na Nim.

Takie oparcie na Jezusie możliwe jest razem z Maryją i przez Maryję. Wyrazem tego jest zawołanie TOTUS TUUS, widniejące w papieskim herbie św. Jana Pawła II Wielkiego. Te dwa słowa wyrażają całkowitą przynależność do Jezusa za pośrednictwem Jego Matki. Wzywając orędownictwa Maryi i rozważając tajemnice Jej życia, będziemy za tydzień – w jedności z papieżem Franciszkiem – przeżywali dwudziesty Dzień Papieski pod hasłem „TOTUS TUUS”. Przypada on w tym roku w jubileusz stulecia urodzin oraz w piętnastą rocznicę śmierci św. Jana Pawła II. Dlatego chcemy oto na nowo rozważyć sens dwóch ważnych słów, owych „TUTUS TUUS” – „Cały Twój”, które ukształtowały duchowe oblicze Ojca Świętego, by odkryć ich ponadczasową aktualność.

I. W czym się wyraża postawa TOTUS TUUS?

Proces zawierzenia Maryi ukazuje nam ewangelijna scena wesela w Kanie Galilejskiej (por. J 2, 1-11). Maryja jako pierwsza dostrzega trudną sytuację weselników i natychmiast zwraca się do Jezusa z prośbą o pomoc (por J 2, 3). Poleca jednocześnie sługom (por. J 2, 5b), aby zaufali Jej Synowi, wykonując dokładnie Jego polecenia. W autentycznym zawierzeniu Maryi nie ma nic z bałwochwalczego aktu, przeciwnie, jest ono prostą drogą realizacji chrześcijańskiego powołania. Św. Ludwik Maria Grignion de Montfort w „Traktacie o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny”, w którym swe źródło mają rozważane przez nas słowa „TOTUS TUUS”, pisze: „(…) nasza doskonałość polega na tym, by upodobnić się do Jezusa Chrystusa (…). A ponieważ ze wszystkich ludzi Najświętsza Maryja Panna najbardziej podobna jest do Pana Jezusa, stąd wynika, że spośród wszystkich innych nabożeństw, nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny duszę naszą najbardziej jednoczy z Panem Jezusem i sprawia, że staje się Jemu najbardziej podobna” (Szczecinek 2000, s. 133-134). Zawierzenie Maryi oznacza najpierw pokładanie nadziei w Jej macierzyńskim orędownictwie. Wyznacza ono także konieczność zgłębiania tajemnic Jej życia, aby tak jak Ona podążać za Chrystusem w codzienności.

II. Macierzyńska troska Maryi   

Orędownictwo i opieka Maryi były szczególnie widoczne w życiu i posługiwaniu św. Jana Pawła II. Świadectwem tego jest myśl skierowana do młodzieży w Rzymie w 2003 roku: „Mocą tych słów [TOTUS TUUS] mogłem przejść przez doświadczenie strasznej wojny, straszliwą okupację nazistowską, a później także przez inne trudne powojenne doświadczenia”. Szczególnym zaś znakiem troski, jaką Maryja otaczała Papieża Polaka, było jego cudowne ocalenie w czasie zamachu na Placu Świętego Piotra w Rzymie 13 maja 1981 roku.

Maryja i miłość do Niej były od początku obecne w dziejach naszego narodu, czego świadectwem jest pieśń „Bogurodzica”. Opieka Matki Bożej objawiała się z kolei w trudnych momentach naszej historii. Wystarczy przypomnieć cudowną obronę Jasnej Góry w czasie potopu szwedzkiego czy odparcie wojsk bolszewickich w 1920 roku. W okresie zaborów i okupacji jednoczyła Polaków ufna modlitwa i myśl, że naród nie zginie, póki ma swoją Królową. Potwierdziła to Maryja, objawiając się Gietrzwałdzie i przemawiając w języku polskim – w języku narodu, który nie miał wówczas swego państwa na mapach świata. Świadectwem bezgranicznego zawierzenia Maryi były postacie dwóch wielkich Prymasów Polski XX wieku. Słowa kard. Augusta Hlonda: „zwycięstwo, kiedy przyjdzie, będzie to zwycięstwo przez Maryję” uczynił programem swojej posługi jego następca Sługa Boży kard. Stefan Wyszyński. Prymas Tysiąclecia dał temu wyraz w Ślubach Jasnogórskich.

Tak licznie rozsiane po ziemiach naszej Ojczyzny sanktuaria maryjne, będące celem pielgrzymek, świadczą o wielkiej ufności Polaków w orędownictwo Matki Bożej. Znakiem tego są również przydrożne kapliczki, figury i Jej wizerunki zdobiące ściany naszych domów. Jest nim szkaplerz i medalik zawieszone na szyi oraz różaniec. Towarzyszą one nam wszędzie tam, gdzie żyjemy, pracujemy czy tworzymy, w podróży i w różnych okolicznościach naszego życia. Przypominają nam, iż Maryja nieustannie otacza nas macierzyńską miłością i pragnie, abyśmy zawierzyli Jej życie.

III. W szkole Maryjnego zawierzenia

Przez zawierzenie się Matce Bożej jesteśmy równocześnie zaproszeni do szkoły Maryi (por. św. Jan Paweł II, „Rosarium Virginis Mariae”, nr 1, 3, 14 i 43). W scenie Zwiastowania nasza Nauczycielka i Przewodniczka uczy nas całkowitego zaufania słowu Boga. Oznacza ono „zawsze czynić to, co Chrystus nam mówi zarówno w Piśmie Świętym, jak i poprzez nauczanie Kościoła. Nie jest to łatwe – jak napisał św. Jan Paweł II – Często trzeba wiele odwagi, aby postępować wbrew obowiązującym prądom (…). Lecz (…) taki jest właśnie program życia prawdziwie udanego i szczęśliwego” (Orędzie na III Światowe Dni Młodzieży. Rzym, 13 grudnia 1987 roku).

 Zażyła więź z Bogiem prowadzi i wyraża się w miłości do drugiego człowieka, zwłaszcza potrzebującego, samotnego, ubogiego i bezradnego. Tu także Maryja jest wzorem, śpiesząc z pomocą swojej krewnej Elżbiecie. Ta miłość – tylko pozornie bezsilna – objawia się także w obecności na drodze krzyżowej i w momencie śmierci Pana Jezusa. Matka Najświętsza do końca – nawet w obliczu cierpienia i trwogi konania – jest blisko Swojego Syna. W Jej sercu – po śmierci Chrystusa – została przechowana wiara Kościoła, który wspierała Swoją modlitwą w oczekiwaniu na dar Ducha Świętego. Maryja Gwiazda Nowej Ewangelizacji jaśnieje jako wzór głoszenia Dobrej Nowiny.

Aby zgłębiać orędzie, które Swoim życiem przekazała nam Maryja, zachęcamy wszystkich do codziennej modlitwy różańcowej. Jest ona prośbą i medytacją kształtującą w nas postawę zawierzenia – „TOTUS TUUS”. Praktykujmy tę postawę, udając się do pracy, do szkoły, uczelni czy choćby na zakupy. Niech będzie ona zarówno wspólną modlitwą małżonków, jak i całych rodzin, a także ludzi samotnych, chorych i cierpiących, pozostających w kwarantannie czy w izolacji. W nawale obowiązków i zadań rozważenie choćby jednej różańcowej tajemnicy będzie źródłem pociechy i natchnienia. Różaniec uczy nas słuchać natchnień Ducha Świętego, kochać Jezusa, służyć Kościołowi, cieszyć się wiarą, być pokornym, posłusznym i ofiarnym. Maryja rozgrzeje nasze oziębłe serca i skieruje je ku służbie bliźnim.

IV. „Żywy pomnik” św. Jana Pawła II

W trud kształtowania wiary i postawy zawierzenia Maryi u młodego pokolenia Polaków włącza się Fundacja „Dzieło Nowego Tysiąclecia”. Co roku obejmuje ona swoją opieką blisko dwa tysiące zdolnych uczniów i studentów z niezamożnych rodzin, z wiosek i małych miejscowości całej Polski. „Dzięki temu, że od dwóch lat jestem stypendystką Fundacji – pisze w swoim świadectwie Tamara z diecezji zielonogórsko-gorzowskiej – mogę rozwijać swoje talenty i wzrastać. Jestem bardzo wdzięczna za ludzi, których poznałam dzięki Fundacji. Dziękuję wszystkim wspierającym to dzieło. Dzięki Wam stale widzę Miłość Bożą w moim życiu”.

W przyszłą niedzielę – podczas kwesty przy kościołach i w miejscach publicznych – będziemy mogli wesprzeć materialnie ten wyjątkowy, budowany konsekwentnie od 20 lat przez nas wszystkich „żywy pomnik” wdzięczności dla św. Jana Pawła II. Dzisiaj, w obliczu trudności finansowych wielu rodzin, przez składane ofiary mamy szansę podtrzymać, a niejednokrotnie także przywrócić nadzieję w sercach młodych na lepszą przyszłość i realizację ich edukacyjnych aspiracji dla dobra Kościoła i naszej Ojczyzny. Niech udzielone w ten sposób wsparcie – nawet w obliczu osobistych trudności i niedostatków – będzie wyrazem naszej solidarności i wyobraźni miłosierdzia.

Na czas owocnego przeżywania XX Dnia Papieskiego udzielamy wszystkim naszego pasterskiego błogosławieństwa.

Podpisali: Kardynałowie, Arcybiskupi i Biskupi
obecni na 386. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski,

Jasna Góra-Częstochowa, 27-29 sierpnia 2020 r.


BUDUJMY WIĘZI!
List pasterski z okazji X Tygodnia Wychowania w Polsce

Umiłowani w Chrystusie Panu, Siostry i Bracia,

Dzisiejsze czytania mszalne wyrażają prawdę o tym, że w osobisty rozwój każdego człowieka wpisane są relacje z bliźnimi. Prorok Ezechiel przypomina o naszej odpowiedzialności za innych, wyrażającej się w tym, by nie przechodzić obojętnie wobec ich błędów i upadków. Jezus rozszerza krąg odpowiedzialności, mówiąc w Ewangelii o roli, jaką w „pozyskiwaniu brata” może spełnić pojedynczy człowiek, krąg bliskich osób i wreszcie wspólnota Kościoła. Troska o drugiego człowieka jest realizacją przykazania miłości. Św. Paweł pisze w Liście do Rzymian, że stanowi ono fundament, na którym opierają się wszystkie przykazania. Wskazówka Apostoła: „Nikomu nie bądźcie nic dłużni poza wzajemną miłością” jest kluczem do twórczego i głębokiego przeżywania relacji z bliźnimi – w rodzinie, we wspólnocie, wśród przyjaciół, w środowisku zawodowym czy w innych sferach życia.

W przyszłą niedzielę, 13 września 2020 r., w naszej Ojczyźnie rozpocznie się X Tydzień Wychowania, którego hasłem będzie wezwanie „Budujmy więzi”.

Warto przypomnieć słowa św. Jana Pawła II: „Podobnie jak roślina potrzebuje światła i ciepła dla swego rozwoju, tak człowiek miłości.” (Jan Paweł II, Anioł Pański, 26 grudnia 1982). Budowanie dojrzałych, głębokich relacji opartych na miłości jest też warunkiem skuteczności procesu wychowania.

  1. Budowanie dojrzałych więzi a osobisty rozwój

Papież Franciszek w Adhortacji Amoris laetitia przedstawia obraz szczęśliwej rodziny: „Przekraczamy zatem próg tego pogodnego domu, gdzie rodzina siedzi wokół świątecznego stołu. W centrum spotykamy ojca i matkę z całą ich historią miłosną. W nich wypełnia się ów pierwotny plan, który sam Chrystus przywołuje z mocą: Czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich jako mężczyznę i kobietę? (Mt 19, 4).” (Papież Franciszek, Adhortacja Amoris laetitia 9)

Trudny czas epidemii, który mocno się wpisał w historię rodzin w naszej Ojczyźnie i na całym świecie, stał się dla wielu z nas okazją do refleksji nad dotychczasowym życiem. Przymusowe pozostawanie w domu w gronie najbliższych pozwoliło nam wyraźniej zobaczyć, co tak naprawdę kryje się w naszym wnętrzu. Być może udało się nam zobaczyć, wokół jakich wartości skoncentrowane jest nasze życie, ujawniły się emocje, wyszły na jaw słabości i mocne strony wzajemnych relacji. Warto jeszcze raz objąć myślą ten okres i wyciągnąć z niego praktyczne wnioski.

„Bóg z tymi, którzy Go miłują, współdziała we wszystkim dla ich dobra.” (Rz 8, 28). Te słowa z Listu do Rzymian mówią o tym, że nie ma w naszym życiu niczego, czego Bóg nie mógłby wykorzystać dla naszego wzrostu. Dotyczy to także ostatnich miesięcy. Niejedna rodzina ma powód, by dziękować Bożej Opatrzności za dobre wykorzystanie okazji do pogłębienia relacji i wzmocnienia wzajemnej miłości. Trzeba jednak dodać, że również ci, którzy dzięki czasowemu porzuceniu zawrotnego tempa spraw dostrzegli, że ich relacje rodzinne wymagają uzdrowienia, mogą być wdzięczni, że dysponują diagnozą umożliwiającą wprowadzenie zmian w najistotniejszej przecież sferze życia. Warto wykorzystać tę niepowtarzalną okazję. Może potrzebna będzie rozmowa z duszpasterzem, z doradcą rodzinnym, czasem z terapeutą. Owocem pozytywnie przeżytego kryzysu jest pogłębienie i umocnienie relacji. Jak wielu małżonków może powiedzieć: „Gdyby nie trudny okres, jaki mamy za sobą, nie bylibyśmy dziś tak kochającą się rodziną”.

Cechą charakterystyczną naszych czasów jest indywidualizm i zanik więzi społecznych. Tymczasem w każdym z nas jest głęboka potrzeba relacji. Warto przytoczyć przypowieść Jezusa o kobiecie, która odnalazła zagubioną drachmę. Z radości zaprosiła przyjaciółki i sąsiadki: „Cieszcie się ze mną, bo znalazłam drachmę, którą zgubiłam” (Łk 15, 9). Spontaniczny odruch serca każe kobiecie dzielić radość z innymi. W czasie epidemii wielu z nas zatęskniło za swymi krewnymi, przyjaciółmi i znajomymi. W prowadzonych rozmowach telefonicznych można było często usłyszeć: „Jak tylko to wszystko minie, musimy się spotkać.” Warto dotrzymać takich obietnic. W epoce, której wyrazem wzajemnych relacji są często jedynie kontakty poprzez media elektroniczne, w sercach wielu osób odżyło pragnienie rozmowy i prawdziwego spotkania z drugim człowiekiem. Nie powinniśmy go w sobie zagłuszać.

  1. Wychowanie do dojrzałego korzystania z mediów elektronicznych

Papież Franciszek przypomina, że „w Nowym Testamencie mowa jest o Kościele zbierającym się w domu. Przestrzeń życiowa rodziny może być przekształcona w Kościół domowy, w miejsce sprawowania Eucharystii, obecności Chrystusa siedzącego przy jednym stole” (Papież Franciszek, Adhortacja Amoris laetitia 15).

Nic nie zastąpi udziału we Mszy św. wraz z braćmi i siostrami zgromadzonymi razem w kościele. W sytuacji, gdy z przyczyn od nas niezależnych było to niemożliwe, mieliśmy okazję doświadczyć, na ile nasze domy są rzeczywiście domowymi Kościołami. Wiele rodzin ożywiło wspólną modlitwę, podejmując choćby lekturę Pisma Świętego. Dziękujemy rodzicom, którzy w duchu odpowiedzialności za wiarę swych dzieci jeszcze gorliwiej niż do tej pory realizowali spoczywające na nich obowiązki pierwszych i najważniejszych katechetów.

Nieocenioną pomocą w praktykowaniu wiary okazały się w ostatnim czasie media społecznościowe. Dzięki transmisjom online wiele osób miało możliwość kontaktu ze swym kościołem parafialnym, udziału we Mszy świętej, we wspólnej modlitwie czy w rekolekcjach wielkopostnych. Powodzeniem cieszyły się nagrania wartościowych homilii, odwiedzano strony zawierające teksty czy filmy o tematyce religijnej. Doświadczenie to uczy, jak ważnym zadaniem wychowawczym jest kształtowanie postawy dobrego korzystania z mediów cyfrowych. Częstym zabiegiem wychowawczym podejmowanym w tej dziedzinie jest ograniczanie czasu, jaki spędzamy przy komputerze. Z całą pewnością nie można bagatelizować tego problemu, zwłaszcza, że zbyt długie, bezmyślne korzystanie z Internetu czy gier komputerowych zabiera nam czas, który moglibyśmy przeznaczyć na modlitwę, rozwój prawdziwych, głębokich relacji, wartościową lekturę czy pracę. Nie można jednak nie zauważać także innych obszarów pracy wychowawczej w tej sferze. Papież Franciszek zwraca na przykład uwagę na potrzebę rozwoju zdolności odkładania zaspokajania pragnień: „Nie chodzi o zabranianie dzieciom zabawy na urządzeniach elektronicznych, ale znalezienie sposobu zrodzenia w nich zdolności do (…) nie stosowania prędkości cyfrowej we wszystkich dziedzinach życia. (…) Kiedy wychowujemy, aby nauczyć odkładania pewnych rzeczy i poczekania na stosowną chwilę, to uczymy wówczas, co znaczy być panem samego siebie, niezależnym od swoich impulsów” (Papież Franciszek, Adhortacja Amoris laetitia 275).

W ostatnim czasie mogliśmy się przekonać, że wiele dziedzin życia mogło się rozwijać, z pewnością w niepełnej formie, dzięki mediom elektronicznym. Obok przeżywania wiary, można tu wymienić zdalne nauczanie realizowane przez szkoły i wyższe uczelnie czy przepływ informacji. Wśród celów uwzględnianych w wychowaniu i edukacji nie może zabraknąć kształtowania kompetencji odpowiedzialnego poruszania się w świecie mediów społecznościowych.

  1. Fundamentalne znaczenie relacji z Bogiem

W czasie ograniczeń spowodowanych epidemią wielu z nas uświadomiło sobie, jak ważne znaczenie ma dla nas wspólne praktykowanie wiary. W zupełnie inny niż do tej pory sposób przeżyliśmy tegoroczne Triduum Paschalne i Święta Wielkanocne, brakowało nam świątecznej i niedzielnej Mszy świętej. Ten czas, pełen tęsknoty za powrotem do zwyczajnych form religijności, mógł się przyczynić do wzmocnienia naszej osobistej relacji z Bogiem. Człowiek, który rozwinie taką relację, przekona się, że jest ona silniejsza niż wszystkie okoliczności zewnętrzne. Powtórzy wtedy za św. Pawłem, że „…ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani Zwierzchności, ani rzeczy teraźniejsze, ani przyszłe, ani Moce, ani co wysokie, ani co głębokie, ani jakiekolwiek inne stworzenie nie zdoła nas odłączyć od miłości Boga, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym” (Rz 8, 38-39).

Robotnicy z przypowieści o winnicy, mieli za złe gospodarzowi, że płacąc za pracę zrównał ich z tymi, którzy przepracowali tylko jedną godzinę. Zależało im na tym, co mogą otrzymać, a nie na relacji z właścicielem winnicy (Mt 20, 1-16). Warto przyjrzeć się swojej modlitwie i zastanowić się, na czym tak naprawdę nam zależy – na samym Jezusie czy na tym, co możemy od Niego otrzymać.

Odkrywajmy codziennie w swym życiu obecność Jezusa, najlepszego i najważniejszego Przyjaciela. Pomóżmy w tym naszym wychowankom. Osobista relacja z Jezusem, który już nas nie nazywa sługami, ale przyjaciółmi (J 15,15) ma fundamentalne znaczenie dla naszego życia wiarą. Przy tej relacji jeszcze bardziej istotne stają się wszystkie nasze więzi z bliźnimi, nabierając zupełnie nowego, głębszego znaczenia.

Drodzy Bracia i Siostry,

Zachęcamy Was do skorzystania z szansy, jaką niesie z sobą kolejny Tydzień Wychowania, który przeżywać będziemy w naszej Ojczyźnie w dniach od 13 do 19 września br. W tym roku chcemy zaprosić Rodziców, Nauczycieli i Wychowawców, a także wszystkich, dla których nieobojętna jest sprawa wychowania dzieci i młodzieży do refleksji nad fundamentalną rolą, jaką w naszym życiu pełnią relacje z Bogiem i bliźnimi.

Wszystkim zaangażowanym w dzieło kształtowania serc dzieci i młodzieży, a także wszystkim podejmującym codziennie pracę nad sobą, udzielamy pasterskiego błogosławieństwa.

Podpisali: Kardynałowie, Arcybiskupi i Biskupi
obecni na 386. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski,

Jasna Góra-Częstochowa, 27-29 sierpnia 2020 r.


Od 16 kwietnia mamy obowiązek zasłania ust i nosa w miejscach publicznych.
Warto dowiedzieć się, jak mamy zachowywać się w kościele podczas liturgii i modlitwy oraz podczas załatwiania spraw w biurze parafialnym.

Obrazek posiada pusty atrybut alt; plik o nazwie WIERNI-W-KOŚCIELE2-1-724x1024.png